Prolog

Krew i zapach śmierci towarzyszył mu przez całą drogę do miasta. Wiedział, że tam była. Nadal nie potrafiła zamaskować swojej obecności. I w zasadzie powinien się cieszyć, że ją znajdzie, ale... nie potrafił. Chciał zawrócić i zachowywać się jakby nic się nie stało. Ale stało się. Gdy ktokolwiek o niej wspominał, jego serce biło szybko jak skrzydła ptaka.
Kochał ją.
Dlatego musiał ją zabić. Przez to uczucie stawał się słabszy.  Każdy mógł go pokonać. I zabić jego ukochaną.. Dlatego on powinien zrobić to pierwszy.
         W lasie, który rósł przed murami Szklanego Miasta jej zapach był niesamowicie silny.
Zeskoczył więc z grzbietu konia, a swoim sługom kazał czekać w Gościńcu. Zawsze coś.
Przechodził między drzewami, które co jakiś czas rosły coraz bardziej gęsto.
Jakby myślała, że to ją ukryje. , pomyślał.
W końcu był na tyle blisko, że jego serce zaczęło bić niesamowicie szybko, a z gardła wydobył się cichy warkot.
- Jasmine.
Stała dumnie przy wielkiej skale, w dłoni dzierżąc miecz. Była piękna. Taka jaką ją zapamiętał.
Miała długie, rude  włosy, stalowe oczy i pełne, malinowe usta. Ubrana w z pozoru prostą, ale dostojną suknię o kolorze nocnego nieba.
- Witaj, mój miły. - przywitała się, jednakże jej ton wskazywał na coś innego, niż powiedziała.
Mężczyzna zaśmiał się i szepnął coś, a miecz wypadł z dłoni kobiety.
- Jak zwykle zapominasz o tarczy. - westchnął i podszedł bliżej.
- Nie mogłam nauczyć się wszystkiego. - warknęła, spinając się cała.
Czyżby się mnie bała?, zdziwił się.
- Dlacze... - chciał zapytać, ale przerwało mu słodkie kwilenie. Jasmine podbiegła do wgłębienia skały i ciałem zakryła to coś.
- Co to jest?!
Cisza. Jej oczy nie miały wyrazu. A może miały? Tak, była w nich troska.
- To dziecko? - zapytał łagodniej, a ona pokiwała głową i odsunęła się, aby ukazać dziecko.
Cudowne dziecko.